با توجه به زیست بوم هایی که درختان قهوه عربیکا در آن رشد میکنند یعنی نوع خاک میزان رطوبت و دما و شرایط محیطی ، هر منطقه ای خاصیت طعمی و عطری خاص خود را در دانه ی کشت شده در بهترین شرایط نشان میدهد ، صرف نظر از اشتباهات انسانی که میتواند در زمان برداشت یا فرآوری دانه ی قهوه به آن خاصیت لطمه وارد کند ولی در بهترین شرایط اصولا هر منطقه خاصیت طعمی و عطری منحصر به فردی دارد.
مثلا اشتراکاتی در دانه های منطقه ی استوایی افریقایی وجود دارد و یا اشتراکاتی در دانه های منطقه ی جنوبی آمریکا یا جنوب شرق آسیا وجود دارد که در هر کدام را از دیگری متمایز می کند و باز در هر کدام از این مناطق زیر شاخه های منطقه ای نیز خاصیت های منطقه ای خود را دارند مثلا طعم شکلات در دانه های افرقایی بیشتر محسوس است تا طعم های مرکبات اما در همان مناطق افرقایی هر زیست بوم دانه ی خاص خود را دارد که با خصوصیت های عطری و طعمی و اسیدیته و بادی و کریما و میزان چربی خود از بقیه ی مناطق متمایز میشود.
به همین دلیل است که افراد سعی میکنند قهوه ی مناطق مختلف را تست کرده و آنچه به ذائقه ی خود نزدیک تر میبینند را پیدا کنند ، مثلا بعضی فقط عاشق مزه و اسیدیته ی پایین قهوه کلمبیا یا اسیدیته ی بالا و طعم شگف انگیز قهوه ی تانزانیا هستند برای همین ترجیح میدهند فقط قهوه ی همان منطقه بدون اضافه کردن هر دانه ی دیگری را در مصرف روزانه ی خود داشته باشند. این سبک انتخاب یا سلیقه یا سرو قهوه را سینگل اریجین یا تک خاستگاه یعنی قهوه ای از یک منطقه با مشخضات ثابت میشناسند.
ولی گاهی دیدگاه کاملا عوض میشود و می خواهیم مجموعه ای از خصوصیت ها را در یک فنجان قهوه داشته باشیم و خلق کنیم که نمیتوان تمام آنها را از یک دانه بدست آورد.
اگر بخواهم مثالی بزنیم میگوییم دانه های عربیکا دارای کریما و فوم پاینی هستند بو ترش مزگی و اسیدیته ی بالایی دارند ، بعضی ترجیح میدهند در فنجانشان فوم بیشتری را داشته باشند یا به میزان کم کافیین دان عربیکا قانع نبوده و علاوه بر کریما خواستار کافئین نسبی بیشتری هستند و حتی گاهی پیش می آید که بعضی سلیقه ها از طعم خاص یک دان به تنهایی لذت نمیبرند و به خاطر ذائقه ی منحصر به فردشان ترکیب چند مزه را بیشتر میپسندند.
اینجاست که هنر میکس یا مخلوط کردن دانه ها به میان می آید و یک باریستای حرفه ای با توجه به خواست و ذائقه ی مخاطب خود میتواند میکس ها و بلند های مختلفی را مانند تابلو های نقاشی که آمیزه ی رنگ های مختلف است را بیافریند.
باید توجه کرد که در بحث بلند و میکس فقط مخلوط کردند چند دانه مهم نیست بلکه درجه ی روست بعضی دانه ها با درجه ی بالا یا پایین تر و ترکیب مشخصی از روبوستا و عربیکای کشور های مختلف با درصد های مختلف و یا حتی ترکیب چند مدل عربیکای خاص، میتواند هر کدام فنجانی منحضر به فرد را به شما تقدیم کند که این ترکیب ها به طور کلی و عمومی و بدور از بحث تخصصی با دو دیدگاه
۱- درصد عربیکا و روبوستا
۱۰۰ عربیکا
۷۰ عربیکا ۳۰ روبوستا
۵۰ عربیکا ۵۰ روبوستا
۷۰ روبوستا ۳۰ عربیکا
۱۰۰ درصد روبوستا
که تقسیم های معمول هستند
۲ – تعداد نژاد دانه های به کار رفته مورد بحث قرار میگیرد
گاهی یکی قهوه ی ۷۰ ۳۰ از دونوع دانه تشکیل میشود و گاهی همان نسبت از ۷ دانه تشکیل شده است و تمامی اینها بسته به قدرت تشخیص یک باریستا در طعم آفرینی دارد. و اینکه چه دانه ای به چه اندازه مصرف شود در بحث میکس بحثی کاملا تخصصیست که در این مقال نمیگنجد.